Στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκε, για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό, ένα πρόβλημα που καιρό τώρα αντιμετώπιζαν οι παλιοί και οι νέοι κομματικοί μηχανισμοί: Να συγκροτήσουν ψηφοδέλτια με πολιτικές προσωπικότητες τέτοιες, που όχι μόνο να μπορούν να εφαρμόσουν τις πολιτικές που προτείνουν, αλλά πολύ περισσότερο να τις παράγουν, να τις προπαγανδίσουν και να τις εφαρμόσουν στην ελληνική πολιτεία.
Άνθρωποι που η πολιτική τους επάρκεια δεν θα τους επέτρεπε να στελεχώσουν ούτε καν τα ψηφοδέλτια για το τοπικό συμβούλιο της περιοχής τους, καλούνται τα τελευταία χρόνια να κρίνουν κατά συνείδηση, να αποφασίσουν πολιτικά, να τεκμηριώσουν, να στηρίξουν και να υλοποιήσουν πολιτικές που απαιτούν τα πολιτικά και κοινωνικά ζητούμενα της ελληνικής πολιτείας.
Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό, ούτε έφτασε στα σημερινά του μεγέθη «μέσα σε μία νύχτα». Ξεκίνησε περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 80.
Την γέννηση του, καθώς επίσης και την ανάπτυξή του, την καθόρισαν αρκετές και σημαντικές συνιστώσες της δημόσιας ζωής της χώρας, αλλά κυρίως η ανάπτυξη δύο βασικών παραμέτρων της, που χαρακτηρίζουν το σκηνικό της μεταπολίτευσης σε απόλυτο και καθοριστικό βαθμό: Από τη μια η πελατειακή σχέση του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την μεταφορά σ΄ αυτό του συνόλου των κρατικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων και από την άλλη η υπέρμετρη ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης και του διαδικτύου.
Αυτή η υπέρμετρη ανάπτυξη των ΜΜΕ τα τελευταία είκοσι χρόνια - κυρίως των ηλεκτρονικών και ειδικότερα της τηλεόρασης - και η ανάγκη για «γρήγορη», «εύκολη» και «όμορφη» εικόνα και λόγο, δημιούργησε μια τρομακτικά μεγάλη βιομηχανία πολιτικού life style, η οποία δεν αγνόησε μόνο το πολιτικό, κοινωνικό, και πολιτιστικό ζητούμενο και κεκτημένο, αλλά φρόντισε συνειδητά την μετάλλαξή του προς την φορμαλιστική θεοποίηση του «αδειανού πουκάμισου», καταργώντας έτσι την ουσιαστική δυναμική του. Ο πολιτικός λόγος έγινε πολιτική διαφήμιση (γρήγορος), το πολιτικό επιχείρημα, σλόγκαν (εύκολο) και η πολιτική αντιπαράθεση, ναρκισσιστική (όμορφη).
Από την υπερ-πολιτικοποίηση της δεκαετίας του 70 περάσαμε σταδιακά. αλλά με γρήγορους ρυθμούς στην λογική της αναζήτησης ενός «βρώμικου» πολιτικού fast food (πρόχειρο φαγητό), που παρήγαγαν οι «ομορφάντρες» και οι «αμαζόνες» της πολιτικής ζωής της χώρας, για να καταναλωθεί από «ψηφοφόρους πελάτες», στα αδιαφανή όρια μεταξύ του δημοσίου και ιδιωτικού χώρου, που φιλοξενούσαν τις λυόμενες καντίνες με τις πολιτικές τους «ψησταριές» αναμμένες.
Αυτό το αγοραίο και εικονικά εξαιρετικά δομημένο πολιτικό «ψηστήρι» δεν συρρίκνωσε μόνο την ποιότητα του πολιτικού λόγου, αλλά η γρήγορη, φτηνή, και ελκυστικά πλούσια υπερπαραγωγή του, αποστέγνωσε το πολιτικό σύστημα από σοβαρά και αξιόλογα πολιτικά στελέχη, αναδεικνύοντας στο προσκήνιο τα πολιτικά έμβρυα των κομματικών και καθοδικών σωλήνων ενός καλά τελικά ταϊσμένου, αλλά ήδη χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου